Mit gomułkowszczyzny; 1948-1956

POZYCJA CHWILOWO NIEDOSTĘPNA

Władysław Gomułka jest jedną z najbardziej zmitologizowanych postaci polskich dziejów XX-wiecznych. Działacz komunistyczny, wieloletni sekretarz PPR, potem I Sekretarz KC PZPR. W międzyczasie uwięziony przez swych współtowarzyszy. Współodpowiedzialny za represje wobec przeciwników politycznych, żołnierzy i funkcjonariuszy Polskiego Państwa Podziemnego. Autor słynnych słów: „Władzy raz zdobytej nie oddamy nigdy”. Siermiężny, ascetyczny komunista, który w 1956 roku zgromadził na Placu Defilad w Warszawie przeszło milionowy tłum popierających go demonstrantów. Pod jego rządami społeczeństwo polskie weszło w okres tzw. małej stabilizacji. Przez swych zwolenników uważany za dobrego gospodarza, niemal ojca narodu i państwa. Przez przeciwników uznany za ciemniaka i prymitywa, przez Janusza Szpotańskiego sparodiowany jako „Gnom”…
Jaki był naprawdę? Jak i kiedy ukształtował się jego mit? Co było jego podstawą i komu był potrzebny? Jaką spełnił rolę w polskim życiu społecznym, politycznym i kulturalnym? Zdrajca i sowiecki szpieg, czy pragmatyk i realista, którego aktywność przypadła na tak trudny dla Polski i Polaków czas? Z kim rywalizował w łonie formacji komunistycznej? Jakie były jego prawdziwe poglądy?