Carl Schmitt i Leo Strauss; Krytyka pozytywizmu prawniczego w niemieckiej myśli politycznej

POZYCJA CHWILOWO NIEDOSTĘPNA

Carl Schmitt (1888–1985) i Leo Strauss (1899–1973) należą nie tylko do grona najbardziej wpływowych myślicieli niemieckich XX wieku, ale także znajdują się ze swoją refleksją w obszarach kilku dyscyplin. Łączy ich holistyczne podejście do rzeczywistości i prymarne założenie o politycznej naturze człowieka, które stanowią punkt wyjścia ich dalszej refleksji. Ta refleksja, czy to w formie dyskusji prawniczej, czy to w formie pisania historii filozofii politycznej, dotyczy podstaw porządku politycznego i prawa. Pytanie o podstawy porządku politycznego i prawa jest u obu myślicieli blisko związane z wyzwaniem objawienia. Nie ulega wątpliwości, że w dwudziestowiecznej myśli politycznej zarówno Schmitt, jak i Strauss należą do tych myślicieli, dla których związek religii i polityki był rzeczą oczywistą, a próba negacji tego faktu prowadzić musiała do niezrozumienia rzeczywistości.

SPIS TREŚCI

Wstęp 

Rozdział 1. Pozytywizm prawniczy w filozofii politycznej. Określenie pojęć 25

1.1. Narodziny sporu o pozytywizm prawniczy 25

1.2. Pozytywizm prawniczy a pozytywizm naukowy 31

1.3. Czym jest pozytywizm prawniczy? 35

Rozdział 2. Niemiecki pozytywizm prawniczy 41

2.1. „Sonderweg” niemieckiej myśli politycznej: przeciw uniwersalizmowi, prawu naturalnemu i polityczności 41

2.1.1. Cechy szczególne niemieckiej myśli politycznej 44

2.1.2. Na początku była Reformacja: polityczność myśli teologicznej 47

2.1.3. Sekularyzacja a narodziny państwa 50

oraz cztery dalsze rozdziały