Drugi wybór tekstów Adolfa Nowaczyńskiego został tak skonstruowany, aby zawierał możliwie najciekawsze artykuły autora „Małpiego zwierciadła”, pochodzące z lat 1926-1933, czyli z okresu nazywanego przez niego erą sanacji. Z racji nieprzejednanego stosunku Nowaczyńskiego do piłsudczyków, są to często teksty szydercze, emocjonalnie naładowane.
W 1934 r. o Nowaczyńskim pisali m.in.:
Stanisław Cat–Mackiewicz: „Jeden z najruchliwszych i najwybitniejszych dziennikarzy Europy”.
Adam Grzymała–Siedlecki: „Jest w jego pisaniu jakaś niezbadana tajemnica,więcej: jakaś magia stylu. Wszystko jedno, ile wierszy ma jego artykuł, jego studium, zawsze ma się wrażenie, że się je przeczytało zawarte w jednym jedynym zdaniu”.
Władysław Tarnawski: „W pismach codziennych czyta się artykuły Nowaczyńskiegojednym tchem. Autor bowiem nie należy, dziś przynajmniej, do pisarzywielomównych, daje myśli skondensowane. Czasem za dwoma słowami, ujętymi wnawias, kryją się całe horyzonty. To mistrz aluzji i skojarzeń”.
Jan Emil Skiwski: „W każdym felietonie Nowaczyńskiego obserwuję coś, co nazwałbym budowaniem nawałnicy. Pisarz rozgrzewa się w miarę pisania; rośnie góra skojarzeń, zalewa nas jak olbrzymia fala morska, unosi w górę i osadza na piasku. Wracać nie ma do czego, ale bujnięcie było dobre."