Jesteśmy w Roku Pańskim 1428, w dwunastym roku pontyfikatu papieża Marcina V, czterdziestym trzecim roku panowania Władysława II Jagiełły, siódmym roku od objęcia urzędu przez wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Paula Bellitzera von Rusdorfa...

Bitwa pod Grunwaldem w 1410 r. złamała kręgosłup zakonu krzyżackiego, ale nie wyeliminowała go całkowicie z ówczesnej areny dziejów. Czasy wciąż były niespokojne,  a kilkanaście lat po bitwie doszło do tzw. „burzy koronacyjnej”, kiedy król węgierski, czeski i rzymski Zygmunt Luksemburski próbował rozerwać unię polsko-litewską i zaproponował koronę królewską Witoldowi – wielkiemu księciu litewskiemu i stryjecznemu bratu Jagiełły. Powieść historyczno-przygodowa Jana Wernika obejmuje burzliwe lata 1428-1435, szpiegowskie misje krzyżaków przeciwko Polakom i kontrwywiad Polaków z udziałem członków zwalczanego przez krzyżaków  Związku Jaszczurczego. Akcja, a zwłaszcza opisy potyczek, zasadzek i starć między bohaterami, są poprowadzone z bondowską narracją, różnią się tylko „narzędzia” spiskowców, bo właściwie dlaczego umiejętności agentów specjalnych z XIV wieku miałyby być gorsze od tych z wieku XXI?

„Właściwie dla Lothara i tak była to jedyna szansa. […] Uśmiechnął się blado. — Kto mnie więzi? — Polacy... Jakiś zacny pan nimi dowodzi. Mówią do niego Henryk. — Henryk z Kitnowa? — Tak jakoś... Lodowata fala grozy przemknęła przez ciało krzyżaka. Najczarniejsze sny się spełniały. Niewielu rzeczy się bał. Radził sobie w bójkach i w walkach rycerskich. Zręcznie posługiwał się mieczem, sztyletem, nożem, a nawet pałką i kamieniem. A jednak obawiał się niewoli u Polaków, a szczególnie u Kitnowskiego. O tym Polaku nasłuchał się już wiele od Rodego. Obraz, jaki wyłaniał się z tych opowieści, nie był w tej chwili dla Lothara pocieszający. Kitnowski był nieustępliwym, odważnym i twardym przeciwnikiem, który nie cofnie się przed niczym. Był fanatycznie oddany swojej sprawie i nic nie mogło zachwiać jego chęci podążania wyznaczoną ścieżką. Czy u jej przyczyny była miłość do rodzinnej ziemi, zemsta rodzinna, czy umiłowanie do przygody — nie było teraz istotne. Ważne, że nie można było liczyć na błąd czy słabość człowieka, w którego rękach się teraz znalazł.” (fragment książki)