POZYCJA CHWILOWO NIEDOSTĘPNA

Czy do tego, by uprawiać filozofię, by badać byt w tym, dzięki czemu jest i co go stanowi, trzeba być historykiem filozofii? Czy trzeba opanować liczącą z górą 2,5 tysiąca lat historię myśli, zapis poszczególnych teorii? Z pewnością taki zasób informacji jest niezbędny zawodowemu historykowi filozofii, nawet historykowi idei, ale - wydaje się - że nie tylko nie jest on konieczny do uprawiania filozofii, ale może tę uprawę poważnie utrudnić, a nawet uniemożliwić, gdy erudycja przygniecie swym ciężarem, czyniąc z adepta filozofii rodzaj twardego dysku bez oprogramowania. Dzieje się tak, gdy przedmiotem naszych badań czynimy właśnie poszczególne teorie i ujęcia, a tracimy kontakt z rzeczywistością. „Zabawa” określoną teorią filozoficzną, np. współcześnie heglizmem lub wciąż jeszcze marksizmem jest dla wielu - co szczerze wyznają - „ucztą intelektualną”, gimnastyką umysłu, aerobikiem myśli itd., ale to nie jest filozofia… Przedmiotem filozofii jest bowiem zawsze i tylko realny byt, a w bycie akt istnienia i istota, ich wzajemne powiązania i zależności. Byt realny, czyli konkretnie istniejący, uruchamiający swym istnieniem i istotą nasze na niego zareagowania, wydobyty czy uwolniony od teoretycznych, kulturowych okularów, które często już go jakoś zniekształcają Filozofia to nauka nie o teorii, lecz o tym, co jest. Nie o jakimś bycie, ale konkretnym, nie o człowieku „jakimś”, np. „idealnym”, nie o ludzkości, ale o konkretnie istniejacej istocie bytowej, którą kultura i język każe nam nazywać człowiekiem. Kto chce uprawiać filozofię, musi odnosić się do rzeczywistości i ujmować ją poznawczo właśnie w kategoriach istnienia i istoty. Tę książeczkę można zatem nazwać podręcznikiem filozofowania…