Autor analizuje trzy trendy wywierające coraz dotkliwsze piętno na cywilizacji zachodniej i kreśli konsekwencje ich kulminacji.

Część pierwsza dotyczy dekadencji. Nawraca ona w historii cyklicznie po okresie ekspansji i szybkiego rozwoju cywilizacji. Jej istotą jest względna sytość i stopniowy demontaż systemu wartości, który do tej ekspansji i rozwoju się przyczynił. W okresie dekadencji następuje polaryzacja polityczna, rozwarstwienie ekonomiczne, zadłużenie państw i ich niska sprawczość. Kluczową cechą dekadencji jest niezdolność elit do rozwiązywania faktycznych problemów. Elity są bowiem pochłonięte „sygnalizowaniem cnoty”, czyli demonstrowaniem przywiązania do fikcyjnych wartości powoływanych do życia przez bieżące mody. Finałem dekadencji jest nawarstwienie się problemów i cywilizacyjny kryzys.

Druga część dotyczy demografii. W całym świecie cywilizowanym rodzi się coraz mniej dzieci przypadających na jedną kobietę. Prowadzi to do starzenia się ludności, coraz większej jej części wymagającej opieki państwa i coraz mniejszej części pracującej i utrzymującej to państwo. Jednocześnie, w państwach demokratycznych, osoby starsze i potrzebujące opieki mają coraz więcej głosów i przegłosowują pracujących i obciążają ich coraz większymi podatkami. Jakie czynniki wywołały ten trend? Czy jakakolwiek polityka państwa może go odwrócić?

Tematem trzeciej części jest klimat. Kraje cywilizowane produkują dwutlenek węgla, który zwiększa temperaturę na Ziemi i może doprowadzić do tego, że obszary okołorównikowe, gdzie mieszkają miliardy ludzi, staną się niezdatne do zamieszkania i będą źródłem dużej presji migracyjnej na resztę globu. O ile faktycznie może wzrosnąć temperatura? Czy można temu racjonalnie przeciwdziałać? Czy faktycznie podejmowane działania są racjonalne?
Autor udziela odpowiedzi na wszystkie powyższe, i inne, pytania w wywodzie, w którym żelazna logika przeplata się z analogiami z historii. (Opis Autora) 

Patronat medialny: